رابطه کودک و آهنگ

پیش بینی های ژنتیکی
مغز این نوازنده به عنوان الگوی خوبی برای مطالعه انعطاف پذیری عصبی شناخته شده است (مونت و همکاران ، 2002). این واقعیت که در چندین مطالعه ، ارتباطی بین میزان تفاوتهای آناتومیکی و سن شروع آموزش موسیقی به شدت وجود دارد که بر ضد این احتمال که این اختلافات پیشگویی و علت هستند ، نه نتیجه تمرین موسیقی استدلال می کند. از طرف دیگر ، آلودگی بیشتر مطالعات طولی با کودکان این است که اینها از نظر همبستگی هستند و بیشتر آنها موضوعات را بطور تصادفی به آموزش موسیقی یا گروه کنترل اختصاص نمی دهند. در نتیجه ، اثرات مثبت مشاهده شده بر عملکرد شناختی ممکن است نه تنها از تمرین موسیقی بلکه ناشی از تفاوت انگیزه برای یادگیری یا هوش عمومی ، مستندات موسیقی کنار گذاشته شود. از آنجا که توانایی های شناختی عمومی (داری و همکاران ، 2010) و شخصیت (وسلکا و همکاران ، 2009) تا حدی از نظر ژنتیکی از پیش تعیین شده اند ، تفاوت های فردی در این زمینه ها که در نوازندگان (در مقابل غیر موزیسین ها) مشاهده می شود ، بعید به نظر می رسد که فقط یک باشد. نتیجه آموزش موسیقی (بارت و همکاران ، 2013 ؛ کوریگال و همکاران ، 2013).

بحث در مورد طبیعت در مورد پرورش پیرامون انعطاف پذیری ناشی از تمرین موسیقی ادامه می یابد و از آنجا شروع می شود که تعداد مطالعات تصویربرداری عصبی رو به رشد است و مطالعات اخیر انجمن گسترده ژنوم تأیید کرده است که بسیاری از ویژگی های موسیقی ارثی است. درک زمین موسیقی (Drayna و همکاران ، 2001) ، زمین مطلق (Theusch و همکاران ، 2009) ، و همچنین خلاقیت در موسیقی (Ukkola و همکاران ، 2009) ، و شاید حتی حساسیت به موسیقی (لویتین و همکاران ، 2004) ، همه مشخص شده است که عوامل ژنتیکی دارند. مهمتر از همه ، این پیش بینی ها معمولاً برای کودکان در امتحان ورودی مدرسه موسیقی مورد آزمایش قرار می گیرند. بنابراین ، منصفانه است که اذعان کنیم که در حالی که یادگیری یک مهارت پیچیده ، مانند نواختن ساز ، عملکرد و ساختار مغز را شکل می دهد ، ممکن است متغیرهای توضیحی اضافی وجود داشته باشد که به تفاوت های مشاهده شده بین مغز "نوازندگان" و "غیر نوازندگان" کمک می کند. " کنترل سطح انگیزه ذاتی در مطالعات تجربی آموزش موسیقی ، مانند مواردی که توسط مورنو و همکاران انجام می شود ، دشوار است (بسون و همکاران ، 2007؛