موسیقی که کودکان را آرام میکند

جمعیتهای عصبی در نواحی مختلف مغز را می توان با تحریک بیرونی تحمل کرد (گومز-رامیرز و همکاران ، 2011 ؛ نوذرادان و همکاران ، 2011 ؛ توت و همکاران ، 2011) و پیش بینی زمانی که زیربنای ظرفیت همگام سازی حرکتی ریتمیک باشد ( Repp، 2005؛ Repp and Su، 2013) پیشنهاد شده است که در رفتار کارآمد نقش کلی را ایفا کند (شوارتز و کوتز ، 2013). به طور خاص ، حفظ منظم ریتمیک نوسانات عصبی در باند فرکانس خاص ، به عنوان مکانیسم ارتباط در مناطق عصبی دوردست پیشنهاد شده است (Canolty and Knight، 2010؛ Grahn، 2012) و همچنین درک حسی (Thut and Miniussi، 2009) و تثبیت حافظه ، به ویژه هنگام خواب (Fell and Axmacher، 2011). مهار ریتمیک می تواند با استفاده از تحریک حسگر حرکتی (Schabus و همکاران ، 2013) یا در یک مغز خوابیده با استفاده از تحریک الکتریکی (مارشال و همکاران ، 2006) یا شنوایی (نگو و همکاران ، 2013) القا شود. افزایش میزان موج های کند ، بهبود کیفیت خواب و حافظه اعلان بهتر.

حتی در ادبیات حیوانات نیز می توان اثر جالبی از ریتمیک یافت (ریکارد و همکاران ، 2005). به عنوان مثال ، بر اساس یک سری آزمایشات بر روی جوجه های نوزادی ، ریکارد و همکارانش مشاهده کردند که محرک های شنیداری ریتمیک پیچیده باعث تقویت حافظه با ارتقاء سطح متوسط ​​تحریک فیزیولوژیکی از طریق مدولاسیون نورآدرنرژیک سیستم های حافظه می شوند (طوکساتی و ریکارد ، 2001 ؛ ریکارد و همکاران ، 2005 ؛ ریکارد ، 2009). نویسندگان نتیجه گرفتند که مهم است که محرک شنوایی دارای یک پیچیدگی ریتمیک خاص باشد زیرا ضربانهای ساده سنجی ریتمهای غیرمتریک هیچ گونه خاصیت تقویت کننده حافظه را ندارند (طوکساتی و ریکارد ، 2001). علاوه بر این ، موسیقی غیر متریک (یعنی متشکل از تنهایی است که با ضرب و شتم غالب مطابقت ندارد) موسیقی یادگیری و حافظه را بر روی یک کار پیچ و خم در موش ها تولید می کند ، در حالی که موش های در معرض موسیقی غیر ریتمیک در یک کار یادگیری مکانی ضعیف انجام می دهند ( شرکنبرگ و برد ، 1987 ؛ راشچر و همکاران ، 1998). این نشان می دهد که تحریک شنوایی با یک ساختار ریتمیک غیر متریک می تواند فرایندهای حافظه را به خطر اندازد. علاوه بر این ، این مطالعات نشان می دهد که حتی در شرایط گوش دادن غیرفعال می توان عملکرد حیوان را نیز بهبود داد. با این حال ، ما می خواهیم تأکید کنیم که مشارکت فعال در یک فعالیت ریتمیک می تواند تأثیرات را حتی بیشتر تقویت کند ، زیرا مشخص است که مشارکت فعال در یک فعالیت موسیقی در مقایسه با گوش دادن غیرفعال فقط تأثیر قوی تری دارد ، به عنوان مثال ، عملکرد اجرایی در سالمندان (بوگوس ، 2010).